Zoals een schaterlach
De droefheid gaat troosten
Zoals een toekomstige adem
De sintels doet oplaaien
Zoals de geur van zwavel
De vlam doet ontbranden
Jeugd sta op
Tegen het leven dat zijn gang gaat
Wie ontvlucht het
Tegen de liefde waar men aan vast houdt
Wie doet dat niet
Tegen het spoor dat achter zich vervaagt
Jeugd sta op
Aan je schouder
Herneem ik de strijd
Tegen de zwaartekracht die ons ten val brengt
Om kabaal te maken
Om de doden te doen ontwaken
Om de smaragd die je draagt
Weer nieuwe glans te geven
Om de pracht van de aurora
Aan de schemering terug te geven
Zeg me of je nog brandt
Zeg me of deze hoop die je vasthoudt nog brandt
Want je hebt geen weet van de passie en het vuur die ik in je ogen zie
Jeugd sta op
Terwijl je ziet hoe men huilt
Hoe moeilijk begaanbaar de wegen zijn
Hoe we ziek worden
Van het leegdruppelen van onze aderen
In de schaduw van de stralenbundel
Zal je me steeds weer krijgen makker
Zeg me wanneer de vloed komt vriend
De tegencultuur zal altijd tegenstrooms zijn
Tegen wat er uit de vuilnisgoot van hun monden komt
Aangezien de politiek een aflopende zaak is.
Is het aan dromers en aan het utopisten
Om ons DNA wat eerlijker te maken
Om ons stof
tot meer als zand te maken
In dit droeve land
Weet je dat je op een dag
Je vader zal moeten doden
En je stem laten horen
Jeugd sta op
In Indisch maanlicht
Altijd surfend op de golf
Naar de ziel
Slijp het mes
aan de ronding van je lichaam
Want hier ben je alleen in de strijd verlost van je trieste lethargie
Bevrijd jezelf toch
Aangezien we cijfermatigs de balans moeten opmaken
Balanceren onze liefdes op de rand van de afgrond
Hoor je dan niet dan het lied van de doden